Wojna granatu ze smartfonem

Różnica między młodym muzułmaninem, a młodym Europejczykiem jest taka, że w czasie kiedy ten pierwszy chwyta za granat, żeby zabić tego drugiego, ten drugi chwyta za smartfona, żeby zdać z tego relację na swoim profilu na Facebooku. Chyba w nadziei na jak największą liczbę lajków. Kto w tej wojnie będzie zwycięzcą? Sprawa wydaje się przesądzona.

Do wyciągnięcia takiego wniosku skłoniła mnie informacja z Paryża. Z sali koncertowej klubu Bataclan. Jeden widzów zamiast dzwonić na policję, relacjonował na Facebooku, jak terroryści islamscy dokonują rzezi na widowni.

Niestety, od czasu zamachu na World Trade Center, co jakiś czas, coraz częstszy uczestniczymy lub jesteśmy świadkami wydarzeń jakby skrojonych według tego samego scenariusza. Najpierw jest zamach. Potem oburzenie całego świata postępowego, następnie zapewnienia rozprawienia się z terrorystami i zapowiedzi krucjaty przeciwko nim. Już w trakcie zbiórki uczestników do pierwszej krucjaty, okazuje się, że chętni się wykruszają. A to jednego nagle rozbolała głowa, bo ma przed sobą wybory, a społeczeństwo jest przeciwne krucjacie, a drugiego boli noga, bo okazuje się, że jest tylko co po wyborach, w których obiecał obywatelom niewysyłanie wojska za granicę.

W tym czasie terroryści islamscy organizują się w obronie, zbroją się i przygotowują kolejne ataki. Wreszcie krucjata rusza i trwa do momentu, w którym wykruszają się kolejni uczestnicy, którzy za chwilę mają wybory u siebie, albo też sądzili, że walka potrwa tydzień, więc są zaskoczeni, że trwa już rok. Na koniec zazwyczaj zostają osamotnione USA i Izrael, które zbierają krytykę całego świata postępowego (tego samego, który na początku wybierał się na krucjatę) i cięgi za bombardowania terrorystycznych umocnień i narażanie ludności cywilnej na śmierć.

Nie chciałbym żeby tak stało się również w przypadku zamachów w Paryżu. Niestety, samemu trudno mi w to uwierzyć.

W tej wojnie, która toczy się już co najmniej od kilkunastu lat (choć niektórzy sądzą, że jest to element tej samej wojny między islamem, a chrześcijaństwem, która trwa już kilkaset lat) stoją naprzeciwko siebie nie armie, tylko społeczeństwa. Jedno uzbrojone nie tylko w broń, również w ideę, Ideę, która mówi, że trzeba zabić niewiernych, najlepiej wszystkich. Bo to jest potrzebne do zbawienia. Po drugiej stronie stoją zaś syte koty, które właściwie już żadnej idei nie mają. Bo idea bogacenia się w korporacjach jest ideą gównianą.

To że syte koty jeszcze żyją, zawdzięczają tylko temu, że w czasach kiedy jeszcze miały jakieś idee, zbudowały silne armie. Niestety, dziś, w imię swojej sytości, ograniczają na nie wydatki.

Nie będę prorokował, czym to się skończy. Bo może świat zachodu jeszcze się ocknie.