Piknik z martwym noworodkiem w tle

Piknik na kocyku. Dziecko na zdjęciu to Rysio. Jego braciszek wkrótce zostanie potajemnie pochowany na kirkucie w Zawierciu. Nie wiadomo, w którym miejscu. Rysio za jakiś czas będzie używał nazwiska Strzelecki, w końcu zdecyduje się się na Gomułka-Strzelecki.

Jego matka  to Liwa  Szoken. Tak się nazywała dopóki nie wyszła za mąż. Potem mówili na nią Zofia. Zofia Gomułka.

Ojciec ma na imię Władysław. Przekupił dozorcę kirkutu, żeby pochował braciszka Rysia.

Liwa i Władysław przyjechali do Zawiercia w 1927 roku. Wtedy jeszcze nie byli małżeństwem. Jak na komunistów przystało, żyli w  wolnym związku. Byli ateistami.Tak się przynajmniej określali, ale ich sąsiedzi wspominali, że Liwa jednak obchodziła szabas, bo w jego trakcie, kiedy żydzi nie mogli pracować, płaciła po 30 groszy katolickim dzieciakom za przyniesienie wody ze studni.

Gnieździli się razem z Rysiem w jednym pokoiku. I w tym pokoiku na świat przyszedł nieznany z imienia braciszek Rysia. Poród odbierała jakaś domorosła akuszerka. Coś poszło nie tak, bo noworodek długo na tym świecie nie pobył. Zmarł po kilku dniach. 

Potem wszyscy przeżyli traumę, która prawdopodobnie wpłynęła na całe ich życie.  Dziecko ateistów, komunistów, nieochrzczone. Pochówku i miejsca na cmentarzu odmówiły zarówno Synagoga, jak i Kościół. Rysio, Liwa i Władysław musieli więc mieszkać ze zwłokami noworodka nie wiem, jak długo. W końcu Władysławowi udało się przekupić dozorcę, który pogrzebał dziecko na miejscowym kirkucie

Badacze wielokrotnie zastanawiali się nad obsesyjnym antysemityzmem i jednoczesnym antykatolicyzmem Gomułki. Kiedy został I sekretarzem aresztował cudowny obraz Matki Boskiej Częstochowskiej (a właściwie jego kopię), a dwa lata później rozpętał antysemicką nagonkę, która doprowadziła do czystek partyjnych i emigracji polskich, ocalałych z Holocaustu Żydów do Izraela. W tych czystkach dzielnie wspierała męża (już byli po ślubie) Zofia, dawniej Liwa. W PZPR miała ona ksywkę Jan Chrzciciel, bo jako pracownica wydziału kadr Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej z wielką aktywnością zmieniała na polskie imiona i nazwiska żydowskich towarzyszy.

Tymczasem są na pikniku. Chwila oddechu przed powrotem do mieszkania, w którym czeka na nich martwy synek i braciszek, bo Synagoga i Kościół odmówiły miejsca na cmentarzu.